Een aantal maanden terug hebben we (mijn vriend en ik) de knoop doorgehakt: we nemen een hond. Toen begon het wikken en wegen pas echt, want welke hond zouden we dan wel willen? Uiteindelijk kwamen we terecht bij de Welsh Corgi Pembroke terecht. Voornamelijk het uberschattige uiterlijke en het energieke karakter van de beestjes trok ons aan.
Wat we niet hadden verwacht (en ook erg onderschat) was de zoektocht naar een erkende kweker.
In België leek dit haast onbestaand, terwijl er in Nederland een speciale vereniging voor is.
Echter was de keuze hierbij ook erg beperkt. Het is namelijk niet realistisch om vanuit België vijf of zes uur te rijden naar het Noorden van Nederland om een daar een pup te halen. Bijgevolg contacteerden we een drietal kwekers in het Zuiden van Nederland.
Ééntje vond het geen goed idee om een hond te nemen als je fulltime werkt.
Ééntje reageerde niet.
Ééntje beantwoordde met veel plezier al onze vragen.
Hoewel we niet echt gehaast waren, waren we toch een beetje teleurgesteld dat er nog geen concrete vooruitzichten waren naar een werkelijke adoptie.
Geheel per toeval, vond ik toch een kweker die betrouwbaar leek (attesten, DNA testen, vaccinaties, ... Alles er op en er aan!) in het Zuiden van België. Helaas is het nog even wachten, wat uiteraard ook te begrijpen is.
To be continued!
Echter zijn er nog een aantal dingen die me van het hart moeten.
Onze katten zijn allebei geadopteerd (lees: opgevangen of uit een asiel gehaald). Ik kan dan ook maar moeilijk vatten dat iemand zit te wachten om een nieuwe kitten of pup, terwijl er zoveel katten en honden zijn die zitten te wachten op een nieuwe thuis.
De reden dat we dit keer toch bewust kiezen voor de aankoop van een pup, zijn onze katten. Zij zijn ondertussen vier jaar. De kans dat zij een (semi-)volwassen hond aanvaarden, is zo goed als onbestaand. De kans dat een (semi-)volwassen hond hen aanvaard, is evenmin klein. Het trauma dat wordt veroorzaakt bij beide partijen indien het mis gaat, is dan weer erg groot.
Daarnaast schrok ik ook van het feit dat men ons geen hond toevertrouwd omwille van het feit dat we beiden fulltime werken. Ik weet natuurlijk wel dat een hond veel aandacht nodig heeft, maar we hebben zeker een aantal scenario's uitgewerkt waarbij onze hond zeker geen hele dagen alleen binnen diende te zitten. Anderzijds: een hond onderhouden is duur: aankoop, medische verzorging, voeding, andere attributen (speeltjes, leibanden, manden, ...) Persoonlijk kan ik mij niet zo goed voorstellen hoe iemand die bijvoorbeeld slechts deeltijds werkt dit allemaal kan veroorloven. Voor alle duidelijkheid, het is niet de bedoeling om iemand in een slecht daglicht te zetten. Dit is enkel een bedenking :)
Hoe denk jij er over: kan je een hond nemen terwijl je ook fulltime werkt?
Foto's:Iris Hensen
Reacties
Een reactie posten